ÖĞRETMENİM,

 

Yüzüne bön bön bakmıyorum, aptal aptal sustuğum filan da yok. Ne zaman konuşmam, ne zaman susmam gerektiğine hep siz büyükler karar veriyorsunuz Ama şimdi ben karar verdim konuşmayacağım işte. Sanki konuştuğum zaman çok dinliyorsunuz da... Hatırlasana, hani geçen gün Ali sınıfta benim kalemimi almıştı da, sana şikayet etmiştim onu. Ama sen dinlemedin beni, "Sus!" diye bağırdın.

Ne   kadar    öfkelisin    öğretmenim. Sanki    beni   hiç   sevmiyormuşsun   gibi    bakıyorsun yüzüme. Yoksa sevmiyor musun? Seni de mi çok sinirlendiriyorum ben ? Bak artık ayaklarım yoruldu, Konuşuncaya kadar beni ayakta tutma ne olur. Bir daha bana aptal da deme. "Bön bön bakmak" ne demek bilmiyorum ama , belli ki iyi bir şey değil, herhalde aptallara özgü bir bakış olmalı bu . Ama ben aptal değilim ki...

Öğretmenim, bana kızsan bile çok seviyorum seni. Biliyor musun, annemle babam da bazen bana çok kızarlar ama ben ikisini de severim, hem de çok severim. Yalnız, babam içki içip eve geç geldiğinde sevmiyorum onu. Çünkü annemi dövüyor. Annem çok ağlıyor öğretmenim. Annemin ağlamasına dayanamıyorum. Bir büyüsem, bir büyüsem göstereceğim gününü şu babama. Annemi hiç dövemeyecek o zaman. Bu babam var ya bu babam, dün akşam yine dövdü annemi. Ben çok korktum, anneme sarılıp onu korumak istedim, ama annem itti beni. "Sen olmasan bir gün çekmem bu adamı, bu çileyi "dedi bana. Çok üzüldüm, çok ağladım öğretmenim. Keşke ben olmasaydım, keşke annem benim yüzümden çekmek zorunda kalmasaydı bu çileyi. Böyle anlarda öleyim istiyorum, kendimi hiç sevmiyorum öğretmenim. "Keşke" diyorum, "Ben olmasaydım, o zaman annem üzülmezdi, sen üzülmezdin, babam da üzülmezdi, bu dövdüğüm arkadaşlar da üzülmezdi. "

O çocukları niye   mi dövdüm? Söylemeyeceğim işte. Onları sana şikayet ettiğimde dinliyor musun beni? Hep "sus" diyorsun.   "Sus da ödevini yap". Şimdi sustum işte. Ödevimi yapmadım, çünkü dün akşam babam annemi dövünce, çok ağladım. Çok ağladım diye onlar da bana "sus ve git yat"   dediler.   Dün   akşamdan    beri   suskunum. Bun dan  sonra  hep  susacağım. Artık bir karar verdim. Siz büyüklerin, susmam ya da konuşmam konusundaki   kararsızlığınızdan bıktım.Ne zaman susup ne zaman konuşacağıma ben karar vereceğim bundan böyle. Hem, bir yerden okuduğuma göre "insanların, susma özgürlüğü" varmış. Ben de özgürlüğümü kullanacağım işte, konuşmayacağım.

Öğretmenim, sen benim aklımdan geçenleri okuyabilir misin? Evet, istersen bunu yaparsın biliyorum. Hani geçen gün yazılı yaptığında, ben Ayşe'nin kağıdına bakmayı düşünmüştüm de, daha bakmadan sen aklımdan geçenleri okumuş gibi beni oradan kaldırıp başka bir sıraya oturtmuştun. Doğru söyle, öğretmenler insanın aklından geçenleri okuyabilir mi? Madem isteyince ne düşündüğümü biliyorsun, şimdi de bil bakalım ben neden ödev yapmadım, neden arkadaşlarımı dövdüm, neden susuyorum, şimdi ne düşünüyorum? Bilemiyorsun değil mi? Ama Ayşe'nin kağıdına bakmak istediğimi biliyorsun. Keşke şimdi düşündüklerimi bilebilsen öğretmenim. "Büyüyüp adam olamayacağımı" söylüyorsun. Ben zaten adam olmak islemiyorum ki. Eğer bütün adamlar babam gibi oluyorsa ben adam olmak istemiyorum. Büyüyünce, çocuklara (onların iyiliği için bile olsa) aptal, bön bön bakıyorsun, sus, konuş, diye bağırmam gerekiyorsa ben büyümek de istemiyorum. Bir tek, annemi .babamın dayağından kurtarmak için büyümek istiyorum. O zaman annem, "sen olmasaydın,ben bu çileyi çekmezdim" demeyecek. "İyi ki sen varsın" diyecek. Ben o zaman çok sevineceğim. Annem artık ağlamayacak, hep gülecek Benim annem gülünce çok güzel olur öğretmenim. "Niye aptal aptal sırıtıyorsun " deme bana öğretmenim. Annemin gülüşünü hatırladım da içim ısındı birden. Annemin gülüşünü özledim, onu gülerken düşününce ben de gülüyorum.

Ne olur sen de gül artık öğretmenim, barış benimle, saçımı okşa,  "bir daha yapma" de. Yapmam söz. Benim canım öğretmenim, yoruldum artık , söyle de yerime oturayım...                                                                                                                                          

                                                                                                                                                                           (Aylin ÜLGEN, Gazetelerden)