YAZGIDIR MUSTAFA KEMAL

Bir bulut savruldu yüreğinden Anadolu’nun.

Dolup taştı yurdumun nehirleri puslu gözyaşıyla.

Bir ana sığdırılan son nefes doldurdu ciğeri,

Yavaş yavaş sonlanan bir ezgi gibi,

Söndü, gitti İstanbul’un suretinden.

“Yazgısı buymuş Ata’nın.”derken niceleri,

Ölene inat cümleler kuruldu kara benizli zihinlerden.

Sonra birden binlere ulaştı yurdumun insanı;

Meydanlar inledi anaların gamlı sesleriyle.

Hangi densiz vuruyorsa namertliğin teline;

Ezildi mızrabı; kendi şeyhinin bedeninde.

Genci, yaşlısı dem tuttu da yurdun her yerinden;

Kopup geldiler; zamansız kasımda yazgılarının kabrine.

İnlettiler kara yağız çığlıklarla Ata’nın taze mezarını.

Toprak kucaklarken Gazi’nin cansız bedenini;

Ne kara çarşaflar, ne de haine yoldaş olan yandaşlar vardı zihinlerinde.

Akıllarındaki tek düstur;

Yazgılarında yaşayan Mustafa Kemal’in korunası şanlı izinde…

Bu sayfadaki yazı izin almadan yayımlanamaz

  Bu sayfa 10.11.2009 23:07:00 Tarihinde Güncelleştirilmiştir