YAZGIDIR MUSTAFA KEMAL
Bir bulut savruldu yüreğinden Anadolu’nun.
Dolup taştı yurdumun nehirleri puslu
gözyaşıyla.
Bir ana sığdırılan son nefes doldurdu ciğeri,
Yavaş yavaş sonlanan bir ezgi gibi,
Söndü, gitti İstanbul’un suretinden.
“Yazgısı buymuş Ata’nın.”derken niceleri,
Ölene inat cümleler kuruldu kara benizli
zihinlerden.
Sonra birden binlere ulaştı yurdumun insanı;
Meydanlar inledi anaların gamlı sesleriyle.
Hangi densiz vuruyorsa namertliğin teline;
Ezildi mızrabı; kendi şeyhinin bedeninde.
Genci, yaşlısı dem tuttu da yurdun her
yerinden;
Kopup geldiler; zamansız kasımda yazgılarının
kabrine.
İnlettiler kara yağız çığlıklarla Ata’nın taze
mezarını.
Toprak kucaklarken Gazi’nin cansız bedenini;
Ne kara çarşaflar, ne de haine yoldaş olan
yandaşlar vardı zihinlerinde.
Akıllarındaki tek düstur;
Yazgılarında yaşayan Mustafa Kemal’in korunası
şanlı izinde… |